Dursun isterdim, gerçekten zaman kendimi en mutlu hissettiğim dakikalarda dursun isterdim. Belki bunlar sayılı bile olabilir, bilmiyorum. Tek bildiğim asla, en çok mutlu hissettiğim zamana bile geri dönemeyeceğim. Zamanında o anların kıymetini hiç bilememişim bunu farkediyorum. Çok klasiktir aslında 'anı yaşa!' derler. Fakat ben bunun aksini yapıp asla mutlu olduğum anları değerlendiremedim. Bugün bunun pişmanlığıyla kavruluyorsa eğer içim bunun yine tek suçlu ve sorumlusu benimdir. Belki çok görmüş geçirmiş bir insan değilim ama yaşadığım şu ana kadar fark ettiğim yegâne şeylerden biriside 'insan ne yaparsa kendine yapar' sözünün gerçekliğidir. Çevresel faktörlerin etkisi kadar yaşantımızda kendi duruşumuz ve gücümüzde önemli. Biri ben olmak üzere o kadar çok insan varki çevresel faktörler yüzünden umudunu, hayallerini ve gücünü yitiren. Her şeyi düzeltebilecek olan güç içimizde bunun hepimiz farkındayız ama o kadar bıkkın ve yorgunuz ki artık, hiçbir şey yapamıyoruz. Umutlarımız ve hayallerimiz hayatın gerçekliği karşısında yıkılıp, harap olmuş durumda. Kısaca hepimiz tükenmiş durumdayız. Tükenmiş, yorgun, bitmiş.
Yorumlar
Yorum Gönder